Brugge Baku Shamakay

Woensdag 31 juli 2013,
Oguz > Shamakay. 165 km

Gister en vandaag twee ogenschijnlijk niet zo zware ritten hadden beide een verrassend slot!
Gister onder politiebegeleiding en ambulance ging het tot ca 15 km voor het einde allemaal in gesloten colonne richting ons hotel, waarvan Johan al had gemeld hierover niks te kunnen terugvinden op het internet?! Langs de weg weer veel enthousiaste mensen, klappen, juichen en roepen.
Hier en daar lijkt het wel of onze doorkomst vooraf bekend is gemaakt want op de kruispunten in de dorpjes staan taan er dikwijls heel veel mensen.
Onderweg veel kraampjes met de plaatselijke specialiteiten, honing, koeken, fruit en vlees, de geslachte schapen en koeien hangen in de openlucht.
Na met Raf na de lunch zo’n 35 km op kop en licht bergop 2/3%, van de groep te hebben gereden, ik dacht ik wil vandaag toch wel voelen dat ik wat gedaan heb, want tot dan toe ging het allemaal erg tam. Overigens kwam dit ook wel doordat de begeleidende Azerbeidjaanse afgevaardigde van de wielerbond ons had gewaarschuwd, om in groep te blijven rijden en zoveel mogelijk achter of maximaal met twee naast elkaar, want anders liepen we de kans dat ze ons in de bus zouden zetten richting Baku. De politie doet er alles aan om ons zo veilig mogelijk te begeleiden, maar ook wij moeten ons steentje bijdragen. Daarom dus erg netjes en rustig gereden, op ca km of 10/12 van het einde veranderde de weg in een soort rivierbedding met keien en ……er werd meteen gas gegeven door enkele “keienliefhebbers´, waaronder ik, Kris en ik reden bepaalt moment ver voor de rest uit, tot aan het einde van deze “weg”., pffff, maar toen wachtte ons een nieuwe verassing! Na een stukje, bergop asfalt, veranderde het wegdek in een soort onregelmatige kasseien, die niet gelegd maar daar neergegooid waren en steeds bergop, tot wel meer dan 20 %. Kris had lichtte voorsprong genomen met de politiewagen voorop, ik sloeg verkeerde weg in, die zo slecht werd, dat ik dacht dit kan niet, hier kan geen auto door. Ik terug, een boer stond te fluiten en stuurde me de juiste richting in. Dit was een combinatie ban de Strada Bianca, Parijs Roubaix en de ronde van Vlaanderen, jonge, jonge, dit hoort eigenlijk in dit soort tochten niet thuis, maar… ik vind het wel leuk, wat onderlinge strijd en effe echt koersen, prachtig, maar eigenlijk onverantwoord, gelukkig niemand gevakken, lek of gebroken kaders. De politie wagensklondenn niet allemaal boven komen zo steil, Guus moest ook de aanhanger loskoppelen, want ook die kon het niet trekken Kris 1, ik 2, de laatst kwam op 13 minuten binnen. Jammer dat er tussen enkele jongens een vervelende discussie ontstond, je merkt dat het langzamerhand voor de meeste wel genoeg is. Hopelijk verpest dit niet het leuke sfeertje wat tot nu toe altijd aanwezig was. We zaten wel op prachtige locatie, aan rivier in het dal. Maar zo slecht en weinig hebben we nog niet te eten gehad, beetje aftreksel van soepachtig iets en bordje droge rijst met kippebotjes, het vlees………..? was van de botjes. Er zijn hier trouwens heel veel magere mensen. Smorgens niet met de fiets de afdaling over de slechte weg gedaan, het eerste stuk alles in de auto, in de ambulance konden 4 fietsen! De politie stond ons weer met twee wagens op te wachten. Na enkle klimmetjes en de lucnch kwam onze Azerbeidiaanse vriensd ons waarschuwen dat we na c,a 40 km een zeer zwaar stuk voorgeschoteld zouden krijgen. Nou dat was niks teveel gezegd, want de ene na de andere pittige beklimming ktrgen we te verteren, tot 12/15% toe, vandaag meer dan 2000 hoogtemeters, dat hakt er aardig in na 33 dagen, was als 4e boven, voor mijn doen niet verkeerd, Paul is absoluut de bergkoning. Overigens konden Kris, Paul en ik na de op een na laatste beklimming in een snelle afdaling afstand nemen van de rest, ik moet nof effe zien wat de topsnelheid is geweest. Bij de laatse beklimming reed Paul gezwind van ons weg. Even loste ik Kris, maar ik blaasde me wel op, dus….., Kris passeerde me en ok Jan, kwam nog voorbij,….al met al ben ik nog niet ontevreden met m’n klimvaardigheid, ik had minder verwacht. Bovenop deze wel erg vervelende klim, stond weer een fotograaf van…?, we moesten met enkele mensen , op de foto.
Afdaling richting hotel, makkie…..ja dat had je gedacht, de laatste km’s ook nog aardig bergop, maar als kado, prachtig hotel.
Schaafwonden, op dijbeen, nog laten verzorgen in de ambulance, hebben die mannen ook nog wat te doen, aardig mannen , morgen moet ik me weer melden/ Het eten was voortreffelijk. De manager van het hotel vroeg of we morgen allemaal in ons Baku tenue, met hem op de foto willen om op hun site te zetten, Nu op naar Baku…..en zondag naar huis, het is leuk maar ook genoeg geweest, prachtig avontuur. Groeten, Jann